inspiratie

Bertolucci's film 'Novecento' opent met een , voor mij, magistrale scene: een man loopt met grote passen door een typisch Noord-Italiaans groen landschap. Er gaat iets heel vitaals en vrolijks uit van deze man. En dat komt vooral ook omdat hij zingt. Hij zingt in de maat van de stappen die hij neemt. Dat luidop en voluit zingen... heerlijk en aanstekelijk!

Ook inspirerend

- Cecilia Bartoli die haar boezem vooruit gooit en een paar gerichte salvo's in de strijd werpt

- de oude Indiase leraar van mijn lerares die, dwars door de oude stem heen, heel dringend en overtuigend zijn zang laat horen. Ik moet me die avond beheersen om niet heel hard en hartelijk met hem mee te doen...

- Rebecca Stewart die laat horen dat zingen is : onderdeel zijn van een stroom

- het tinkelende ijs aan de rand van een meer in Finland tijdens de laatste dooi

- al die verschillende manieren waarop de wind kan ruisen: door de zilverlindes langs het Wilhelminakanaal, de populieren langs een weggetje in Groningen,het riet in het Bakse ven(daar klinkt het water trouwens ook leuk)

- Mercedes Sosa als ze in het Teatro Opera Colón in Buenos Aires zingt:voice of the voiceless na zo veel jaren onderdrukking.

- mijn buurjongetje die spontaan zingt over de prachtige nacht met sterren

en meer en meer en meer en meer...